anosmi - İkinci Kitap – Bütün Şiirlerim

Sf: 7
Yeni ülkeler bulamayacaksın, Bulamayacaksın yeni denizler! – Konstantinos Kavafis

Sf: 9
BİR AKDENİZLİ KADIN
Neden karıştırıp duruyorsunuz küllerimi;
ne bulabilirsiniz orada
bir nişan yüzüğü ile
yaralı yüreğimden başka?

Çırılçıplağım küllerden yatağımda,
bakıyorum gözlerinize, ellerinize,
düşünüyorum; hiç sevmedim mi sizi?

Öldüğüm zaman bir adaya gömün,
demiştim,
ilk ve son dileğim olarak,
bir defnenin altına,
kışları ancak böyle karşılarım.

Bir boşluğa gömdünüz beni;
artık düş görmüyorum,
tek pencerem bile yok
açık denize bakan.

Ama,
paslanmazım ben, su geçirmezim ben
görüyorsunuz, yanınızda yatıyorum
küllerden yatağımda.
Ankara, 7.9.1979

Sf: 11
TANIKLAR

İnci Pazarkaya’ya

Radyodan reklam sesleri geliyor Almanca,

ocakta kaynayan suyun sesi çaydanlıkta,

elektrik vınlamasıyla geçiyor bir tramvay.

Yarım perdeleri bir mutfak penceresinin.

içinde bir kahverengi dam boydan boya,

dik çatılı evler ve başlangıcı bir ormanın,

bir kirazın ayaklanmış dalları da var,

bir kuş geçiyor gökyüzünü bir uçtan bir uca.

Hepsi, her gün, her yerde olabilecek şeyler bunlar,

senden, içerde uyuyanlardan başka,

ve bir köşede duran toprak güveçten;

bir merhaba demek için taa buralara gelmiş

Türkiye’nin bir salı pazarından.

Sttuttgart, 11.4.1980

Sf: 16
GÖVDENİN DİLİ

Yıkandım, sıcak sulara, soğuk sulara girdim,

tıraş oldum, güzel bir koku süründüm,

temizliğini duyuyorum sırtımda beyaz gömleğin

ve ne güzel hiç sıkmıyor boynumu yakası.

Eski bir otel, eski bir konak belki,

duramdan yağmur yağıyor dışarda,

kapının dışında sarmaşıklı bir duvar,

her şey temiz ve ıslak.

İlk izlenimler bunlar,

kent ağzını açmış beklerken beni.

Şiir ve kent karşı karşıya.

Cannes, 18.4.1980

Sf: 22
BİR ANI

Bir bakıma olağan bir şey:

kapıyı açıyorsun, içerisi duman,

tabak, çatal, bıçak, konuşmalar,

havada duruyor her şey bir an,

derken, bir bakış, sarmaşıklar arasında.

Dün akşam şuradaydı işte, karşımda,

sırtı duvarda, ayakları uzanmış.

İstanbul, 17.5.1980

Sf: 23
YAŞAM ÜZERİNE TANIMLAR

Havada vurulan bir kuşun,

bıraktığı kırmızı iz

su ve geyik sesi

sıcaktan bunalan dağda

sabırla beklemek

tek bir dize için

tek bir sözcük için

boş kâğıdın önünde

uzun bir yolculuktan dönmek

zarfları açıp mektupları okumak

seviyi ve gülmeyi öğrenmek

kan ve ihanet köpüğünden

yeni açan bakla çiçekleri

altında portakal ağacının

okulda öldürülmek

sürgüne ölmek.

Yaşam üzerine tanımlar bunar,

yüreğimin atışlarını dinlerken

bir yaz başlangıcında.

Üst üste yığılan ölüler

sokaklarda, gazete kâğıtlarında,

gözyaşları, acı süt ve yakan anılar.

Demirin üzerinde bir kan kesiti

1980 yılında

Türkiye’de yaşamak.

Ankara, 29.5.1980

Sf: 25
OKUNAKSIZ

Bir kez daha denedim imkânsız olanı,

yüreğin titreyerek bir gölge dokunuşuyla,

hep bu esmer boşluktu karşında oturan.

İşte böyle, iki kere iki dört gibi,

durmadan düşeceksin bu uçurumu,

ellerin ceplerinde

ıslanmamış bir kibrit arayarak.

Varna, 18.6.1980

AZDIRMA ŞİMDİ BENİ

Azdırma şimdi beni,

katlanamam artık denize menize

kitaplar okumak istiyorum

tutku ve başıboşluklar dolu

insan eti kadar şen ve yalnız

ama sevimli kitaplar.

Azdırma şimdi beni,

yorgun düştü gövdem yazla dalaşmaktan,

oysa binlerce yaz vardı bende

kuşların tünediği binlerce gökyüzü.

Azdırma şimdi beni,

gerçek bir dantel kadar güzel

suskun bir orospu olan gövden;

rüzgârdan doğmuş

rüzgârla dolu binlerce ağız.

Azdırma şimdi beni, ayaklandırma

bağrımda çürüyen, bozulan ne varsa.

Ankara, 4.9.1980

Sf: 28
YAŞAMAK

Bir kez daha, âşık ve kederli,

bir kan örtüsü yayarak ardım sıra

sana geldim işte ey Yunan toprağı.

Denizin yatmış, birkaç tekne gölgesi,

sanki Nauplion değil Bodrum Kalesi,

annem değilsen teyzem gibisin bana.

Bir ateş gördüm koca Balkan’da,

tuttum, ellerimle giyindim sırtıma,

yandım ama yanmayı da öğrendim.

Hep böyle oluyor, sen de bilirsin,

tek ömrü var insanın, sınırları belli,

bir sevda ve bir kent yetmiyor bana.

Yaşamak istiyorum bütün insanlarda,

yürümek istiyorum yollarını dünyanın,

karışayım, her şeyde bir parçam kalsın.

Parçalansın dizlerim, erisin elim,

kanım kanlara karışsın, sularım sulara,

dünyanın otlarıyla koksun saçlarım.

Puslu bir sabah, Nauplion limanında,

bir kez daha âşık ve ölümcül kederli,

bir ses taşıyorum Balkan’dan, kulağımda.

Nauplion, 7.10.1980

Sf: 57
BAHAR ŞİİRİ

Baharla birlikte fışkıran aşk cümbüşü,

toprak terledi senin ateşinden;

sen adanmış erkeliğin manisalalesi.

Nerede şimdi

yuvasını dalgalar üzerinde yapan kuş,

nerede şimdi ince parmaklı meltem,

nerede o deli fişek ozan?

Bugün Mart’ın birinci günü, ama

bahar şiiri yazmak istemiyor canım

belki bir gün yazar 1 Mart’la imzalarım.

Ankara, 1.3.1981

Sf: 78
ÇÖL KARANLIĞI

Kapı çalınıyor, açıyorsun, kimse yok;

karşında yün eğiren bir çöl gecesi,

bir bakış; ateş yanığı:

bir damla kan ağıdı kumlar üzerinde

kapı çalınıyor beş vakit: aç!

bir karanlık bir hayta ormandasın

gölgeni bırakmışsın geldiğin yerde.

Nasıl da unutuldu hiç düşündün mü

bir bahar tiryakisi olduğun her zaman;

ama resmin duruyor kitaplar arasında.

Sf: 79
ZONKLAMA

Yüzünde tarihin erdemsiz, uçurum yüzü,

hangi defteri, hangi kitabı açsam;

bir can pazarı, bir tedirgin tuzak,

bir ölümü bir tohumla denk tutan.

Karaya oturdu tekne, omurga çatlak,

nasıl da açıktan geçiyor dünya buradan.

Ne işe yarar dumanla yazılar yazman;

bir işgal sabahı İstanbul yaşıyorsan?

Ankara, 24.5.1981

Sf: 84
SANCIMAK

Bir dalgıcın ağır ağır yüzeye çıkması gibi

ansıdığın şeyler var solgun zamanlardan;

bir hızlı tren penceresindesin, bakıyorsun,

telgraf direkleri geri geri kayıyor uçarak,

duruşlarıyla, bakışlarıyla sana benzeyen şeyler;

kendinle göz göze geliyorsun, bir an, bir ara,

istasyon evinin küçük penceresinden bakan

gür saçlı, sarı benizli çocuğun gözlerinde.

– Bir patlama, binlerce cinmısırı donanması;

küller altında tüten bir kömür ocağı sancın.

Ankara, 12.7.1981

Sf: 90
GERİYE KALAN

Yağmur yağınca, boğucu havalarda, düşünürüz,

duyunca acı çığlığını posta treninin,

kapı önlerine çıkarız, kahvelere gideriz,

izmaritleri alıp götürür su, kibrit çöplerini,

boş sigara paketlerini alıp götürür denize.

Tren sis gecelerini ansıtır bize,

hep birlikte yaşadığımız pusarık geceleri;

hafifleriz, derin bir yaranın kabuğu kalkmış,

bir çocuk tenidir, pembe beyazdır yeni deri.

Ne çok şey öğrendik geçip giden günlerden;

acılar da doldurur denizi verimli toprakla,

insan sabrı yontarak yavaş yavaş bulur kendini,

sel gelir kum kalır, su gider yatak kalır,

yıkılsak da gider gibi olsak da acımız kalır.

Ankara, 9.8.1981

Sf: 97
16. YÜZYIL KAHVESİ’NDE II

Tutuyorum bastonunu babamın tuttuğu yerden;

ondan kalan tek kalıtı umut ve öfkeden başka,

terliyor elim ateşinden, terliyor yüreğim:

-Bak bak! dertbentlerden geçiyorum!

Tutuyorum nabzını dünyanın,

babamın bastonunu tuttuğu yerden,

yelin sırtına binip yedi kat göğe çıkıyorum

acını ısıtıyorum söz dinlemez acımla.

Baba duy beni yoksul mezarında,

toprağa söyle beni, surlara anlat beni;

baba gel! bu akşam bekliyorum.

Atina, 25.8.1981

YASAK

Uyumadı gece gecenin gürültüsünden:

ağır kamyonlar, acı frenler, akla gelebilecek

bütün gürültüler,

insan sesleri kırılıp duruyordu pencere camında.

Döndü durdu saatlerce, bir yanı uykuda, uyanık

bir yanı,

uzandı saatin fosforuna baktı otel karanlığında:

saat üç asılı duruyordu sabahla gecenin arasında;

“çıldırmış bunlar,” dedi kendi kendine, korkuyla

“sokağa çıkma yasağını unutmuşlar.”

Atina, 24.8.1981

Sf: 101
BİR DÜŞ

Bir taş çatlıyor ağustos güneşinde,

bir taş çatlıyor gece ayazında,

bir anahtar deliğinden doluyor karanlık,

durduğu yerde çürüyor masa, bir masa daha,

söktüğü kazağa yeniden başlıyor bir kadın;

kırk bire kadar sayıp unutuyor, tekrar sayıyor,

çürütüyor ter yüklükte duran gömleği,

dilinin paslandığını duyumsuyorsun,

pul pul dökülüyor oturduğun yerde derin,

şu musluğu kapatsa biri diye düşünüyorsun,

lambaya gaz koysa, fitilin ucunu kesse,

yansa lamba, aynada yüzümü görsem.

Birden, hızla açıldı avlu kapısı, ardına kadar,

düştüğün taşlıkta bir avuç kül kaldı senden,

ne mutlu san rüzgârda savrulup gitsen,

ama her an çıkabilir mutfak kapısından bir kadın;

bir elinde süpürge, bir elinde bir kürek.

Hydra, 27.8.1981

Sf: 103
ÖVERİM BEN BABAMI

Överim, yüceltirim babamı

babasız bırakmadı beni

çünkü kendini uzun yaşadı

Her gün öldürdüler

kâtip masasında bazan

bazan bakkalda, kahvede

her gün öldürdüler babamı.

Bir ölü babalar dizisi babam

bir aynanın içinde giderek küçülen

bir ayvanın içinde gittikçe büyüyen;

güneşi çiğnedi diye

gölgeyi görmedi diye

“hayır” dediği için

“evet” demediği için uygun zamanlarda

hep öldürdüler babamı.

Ölerek yaşadı babam

ölerek uzun yaşadı

ölen bir oğulum ben de

överim, yüceltirim babamı.

Hydra, 28.8.1981

Sf: 107
BOŞ SOKAKLAR

Sana bakıyorum,

düşlerim kamaşıyor caneriği yemişim gibi,

kuyruğunu açıyor sabahın tavus kuşu.

Sana bakıyorum, buluşuyor bakışlarımız iki su gibi.

Ses zambakları açılıyor sokakların.

Agios Stefanos, 31.8.1981

Sf: 109
ADA

Beni şaşırtan bir yönü vardır her zaman adaların.

bir geminin giderek büyümesi değil ufukta, ya da

demir atması yelkenlinin bir doğal limana;

saçlarını savuran yel kadar doğal

yakışan nişanlardır bunlar bir adaya.

Horozların tanyerini ötmesi, bir keçi çanı ufkun altında,

incir ağacının tozlanarak büyümesi virane yapılarda,

bir sabah güneş doğarken uyanıp pencereni açınca,

“Gene bir adadasın işte!” demedi bana bir isimsiz otun,

bir karıncanın.

Agios Stefanos, 1.9.1981

Sf: 111
TEKRARLAYAN TARİH
Birbirine karışıyor olaylar ve gerçekler tarihte;
bir bakmışsın oturmuş yargıç bütün görkemiyle
sanık sandalyesine,
bir akşam bir lokantaya gidiyorsun ki sevgilinle,
karşında yemek yiyor bir Yedikule zindancısı
harami yüzüyle.

Bir şölen masası, dolup boşalan, sahibi bazan belli,
kim olduğu belirsiz kimi zaman; diyelim ki
şeftali alıyorsun bir sıcak yaz günü manavdan,
bakıyorsun
yüz yıl öncesinin gazetesine sarmışlar,
belki de daha eskisine,
bakıyorsun dünkü kurbanın boğazını sıkıyor
bugünkü cellat.
Agios Stefanos, 2.9.1981

Sf: 113
DEĞERLER
“Değişen çok şey var zamanla, her şey birer birer sırasını
savıyor gözünün önünde,
bir tencere alıyorsun -ömrü ne?- tavanarasına atıyorsun birkaç
yıl sonra,
dükkân dükkân dolaşarak inatla aradığın siyah takımı
karım değiştiriyor birkaç çömleğe, birkaç çanağa;
tıpkı bunun gibi, yıkılıyor birer birer dostluklar, aile
parçalanıyor,
gülünç geliyor bana dedim yetmiş yıl önce yaptıklarıyla,
düşün bir ne kaldı sana-bana parasızlığın, yalnızlığın
ağusundan başka?”

Korkunç bir tokat patladı havada, sigara bir yana gitti, rakı
bardağı çatladı duvarda.
Baktılar, ağır, mağrur adımlarla dönüyordu fotoğraftaki yerine
bıyığı tütün sarısı miralay, 50 yıl önce ölen büyükbaba.
Agios Stefanos, 2.9.1981

Sf: 115
ÇOCUK VE OĞLAK

Ayaklarından tutup sırtüstü devirdi oğlağı

önü peştamallı adam,

dört ayağını sonra bir kendirle bağladı,

başını çevirip caminin minaresine baktı,

denize doğru çevirdi kurbanın başını,

ayna gibi yansıdı bıçak, bir an, o kadar.

Birden bir kalın yağmur boşandı gökyüzünden,

denize doğru koştu çocuk meleyip sıçrayarak.

Agios Stefanos, 2.9.1981

Sf: 116
YORUM

Bütün gün oturup denize baktı

bir yüksek kayanın üzerinden;

üç direkli bir yelkenli geçti,

birkaç şilep, bir yolcu gemisi,

dalıp çıkıyordu aşağıda balıkadamlar.

Ayağı kalktı, bağırdı tüm gücüyle:

“Hey! Heeeyy!

boşuna uğraşmayın, bulamazsınız!”

Tepenin üzerinde duruyordu

dün gece boğulan ay.

Agios Stefanos, 3.9.1981

Sf: 123
KIRIK AYNA

Karpuz sergileri, karpit lambası, ispermeçet mumu:

üç büyülü sözcük;

gece vardiyasından dönen on iki yaşında bir çocuk,

“çocukluğum” dediğin senin, takılıp gittiğin

peşinde bir gazelin.

Bir mevlit sesi geliyor arka sokaktan, ya da bir

evde hatim indiriyorlar,

açıp giriyorsun tahta kapısını kuyulu avlunun

burnunu denerken yanık kokusunu tavandaki yağın,

eteklerini düzeltiyor, başlarını örtüyor kadınlar,

ayakkabını çıkartıyorsun eşiği geçmeden önce,

bakıyorsun başparmağı delik sağdaki çorabın.

Çılgınca tırmanıyorsun karanlığı, soluğun kesiliyor,

bağırıyorlar ardından, yumruk kadar taş fırlatıyorlar:

“Irz düşmanı, pencereyi gözetliyordu namussuz

alçak!”

İzmir, 10.9.1981

Sf: 127
DENEY

Gözlerini kapattı, denemek için körlüğün aynasını,-

kim bilir tutsaklıktı, özgürlüktü belki,-

kayısı kurusu bir güneş duruyordu gözkapaklarının

üzerinde;

pembe, kısık bir gaz lambasının turuncu ışığı,

uçuşan bir kaç leke, ise bulanmış örümcek ağları,

kurumlu ve kapkara;

bir kadın saçlarını tarıyordu balkonda

yıkanmış kadın ve sabun kokusu dağlıyordu otları,

çavlanı tırmanıyordu ve balıklar bir dağ ırmağında,

saydam bir pencereden deniz dipleri görünüyordu,

dağda bir mor tülün altında tavşanlar, sincaplar,

geldi bir çift muhabbet kuşu kondu omuzlarına;

üstüpüyle siliyordu yağlı yüzünü bir işçi

yüzü dolunaya dönüştü bir lacivert gökyüzünde;

kollar, bacaklar, memeler, takma kirpikler ve gözler

ballı bir çiçeğe tırmanıyordu arılar çiçektozları

içinde kanatları,

koza içinde kımıldamaya başlıyordu ipekböceği kurtları,

dipsiz bir çukurdaydı, görmek için doruğu gözlerini açtı.

Gözlerini açtı, yavaş yavaş, karanlık süzüldü ışığın içinden.

Baktı,

piyango biletlerini diziyordu kötürüm satıcı karşı

kaldırımda.

Ankara, 16.9.1981

Sf: 134
DİŞLERİN SAĞLAM MI?

Ömrünce uğraştın bir doğru çizebilmek için iki nokta arasına,

saçların ağardı, sırtın tutuldu, nasır bağladı parmakların,

başını çevirmeden çiçek bahçelerinden geçtin,

karnını okşamadın, çocuğunu hoplatmadın dizlerinde,

kaç kez öldün kim bilir, kaç kez dirildin,

bir şey bildiğim varsa o da bir şey bilemediğimdir, dedin gururla,

kanıtlamak için, yüceltmek için alçak gönlünü.

Biliyorsun dünyanın çapını, yedi kat evreni,

biliyorsun sıfır derecede donar su yüz derecede kaynar,

rengi ne sessizliğin, özgül ağırlığı ne, var mıdır kaynama noktası,

simgesi ne, kapıları açmak ve sandıkları boşaltmaktan başka?

Dişlerin sağlam mı sıkacak kadar?

Ankara, 20.9.1981

Sf: 139
GÜNAYDIN

Severim, erken uyanırım sabahları, perdeyi açıp

merakla sokağa bakarım:

fırıncı sıcak ekmekler bırakmış karşı bakkalın sandığına,

kitapçının kapısında birkaç gazete tomarı,

ve birkaç solgun ışık karşı pencerelerde.

Korkuyla bakarım sokakların boşluğuna

yoksa bir insan, yoksa bir kedi, yoksa bir köpek;

kaç kez sokaklara fırladım doğarken güneş,

dünyayı kokladım tepeden tırnağa, kentin uyanışına baktım.

İster olsun, ister olmasın ölüm, vız gelir!

Günaydın komşular, günaydın! günaydın! günaydın!

Ankara, 22.9.1981

Sf: 143
“Ozan insanlığı avundurmak zorundadır,” diyor biri.

Ankara, 27.9.1981

Sf: 150
SU

Suyu içti

suyla ıslattı saçlarını

su dökündü bir yaz gecesi

suyu giyindi sırtına

su falına baktırdı

suyla dağlattı yüzünü

suya attı kendini

suyla sevişti

suyla kutsattı kendini,

yağmur duasına çıktı.

Kuyular kurudu

sarnıçlar delindi

çatladı testiler

suyu emiyor sessizlik.

Suyu emdi sessizlik!

Ankara, 13.10.1981

Sf: 151
YAŞAMA İNANMAK

Bir ayraç açın uçsuz bucaksız olsun

kaldırın kapaklarını sonra, aksın sular.

Durdurun dünyayı, durdurun beni,

bir ayraç açın kocaman; bir kar

sızıntısı olmak istiyorum bir sıradağda

ter kokusunu duymak istiyorum bir karacanın

okşamak istiyorum bir kenti, duymak istiyorum

hayvan sıcaklığını bir sabahın;

bir dağda yangın kulesi olmak istiyorum.

Ankara, 15.10.1981

Sf: 153
YILBAŞI

Rüzgâr kurudu, rüzgâr dondu.

Kanatlarını kapatarak geçiyor kuşlar

ebemkuşağının altından.

Rüzgârın adı poyraz

belki de karayel

sorma bana!

Sorma bana!

balkonda ekmek arayan serçelere sor

yoksulluğun adını.

Ankara, 31.12.1981

Sf: 154

KİM İNANIR?

Son toprağı da attılar gömüte

çiçekler koydular üzerine,

beyaz bir güvercin havalandı

servilerin arasından,

“bu onun ruhudur!” dedi bir sarhoş.

Karşım oturan esmer tenini düşündüm,

kuruyan tuzları, alnına yapışan perçemi,

birkaç su damlası vardı memelerinin arasında.

Konuştuk o gün bir deniz köyünde,

elini açmıştım, bana “ihtiyar” demişti.

Güvercini gösterip şimdi, o beyaz güvercini,

“bu onun ruhudur!” diyorlar bana.

Mavi Tren, 18.3.1982

Sf: 160
II

Büyük, güzel, suyu bol, havası güzel, her türlü
ağaçları olan bir ovaya inecektik,
(ineceğimizi sanıyorduk, öyle yazıyordu kitaplar ve
söylevlerde bu yolda…)
pek çok susam, darı, buğday ve arpalar yetişiyordu burada,
iki ucu denize uzanan bir dağ sırası kuşatmıştı her yandan
ovayı;
dağlar aştık, yüz günlerce yol yürüdük, geçtik
delidumrul köprülerinden, işte geldik,
geldiğimizi mi sandık yoksa bu kente bir limon küfü
saatinde.
her şey boşluk kokuyordu, kapalıydı pencereler kapılar –
rüzgârda çarpıp duran birkaç panjurdan başka-,
kapısı ardına kadar açıktı borsaların, ticaret odalarının ve
odaların,
bir leğende çürümeye durmuştu renkli ve beyaz çamaşırlar,
bir açık kapı önünde, bir masa, bir sandalye ve bir baston
(bir baston ki kalıttır bir yenik babadan)
kulplu kırık bir fal fincanı masanın üzerinde, birkaç deste
iskambil kâğıdı, bir avuç bakla;

ve bir tek dükkânlar açıktı kente girdiğimizde.

Nasıl da uzak geçiyordu dünya buradan, her şey

birbirinin kemiren tozu altında,
yolun sonundaydık ve artık bir yaşamın başlangıç
noktasında;

İşidin ey ulular, âhır zamanıdır!

Sf: 172
XVI
Diyelim ki bir akşam gittin, arkadaşlarla buluştuğun kahve,

yeller esiyor yerinde,

kahve belki de ama kapının yeri değişmiş, payandalanmış

pencereler,

bir yabancı oturuyor ocakçı yerinde, yeni değişmiş duvardaki

resimlerin, kimileri çöplüğe atılmış.

Diyelim ki pazarın yeri ve günü değişmiş durup dururken

ve “Biz saltanatın namusuna düşeni ettik” demişler,

Kuyumcu Süleyman ağzıyla.

Bir çağ böyle başlıyor tarihte genellikle: Hiç ummadığın

bir yerde bırakmışsın bir ayazma, bir kaynarca, bir göze.

Sf: 182
XXV
Sokakları doldurdu halk dükkânların önünde,
arka sokaklardan pide ve döner kokuları geliyordu,
bıraktı kızın elini, yürüdü kız saçlarını ve kendini savurarak,
vitrindeki mankene baktı; cam açıldı kız geçti onun yerine;
Gözünde kocaman bir güneş gözlüğü
kısacık kesilmiş çayır yeşili saçlar
bir eli benlinde öteki yukarı kalkmış dirsekten sıyrılarak
haşarı keçi yavrusu memeler beyaz sütyenin altında
kenarı altın suyu zincirle tutturulmuş mayo
bel vermiş kalça ve hafif bir tümsek bacaklar arasında.

Sf: 183
içerden görülebilir mi? – görmüyorlar onu;
bir şey kutlanıyor olmalı: Bir doğum günü (?)
sırtı açık kadınlar (tartılaşmış yaşamları),
çıplak, bakımlı omuzlar, fildişi yansımalar
çakıp sönüyor güldükçe, konuştukça ağızlarında;
iyi terzi elinden çıkmış erkekler (tartılaşmış yaşamları),
bir yerden anımsıyoruz bunları

Olabilir!

Hafif bir müzik sızıyor pencere gözeneklerinden

bir zamanlar dinlenen, dillerde dolaşan, dans edilen

söylenince genizden kalın bir kadın sesiyle söylenen

bir yağlı müzik. Neler anlatabilir? -:

Yanak yanağa dans edilen konyak ve kahve kokulu bir gece

ısındıkça dişi karın üzerinde sertleşen erkeklik

uzak yaz geceleri

yıldızların harman olduğu lacivert gökyüzü

saçlarda deniz tadı, yıldızların harman olduğu,

bacakların arasında ıslanan isli örümcek ağı; –

biçilmiş, düşünülmüş, çoğaltılmış, bir kalıba dökülmüş -,

kırmızı bir sis, kırmızı bir tülbent sızıyor içeri

müziğin dışarı sızdığı cam gözeneklerden,

sigarası ıslanıyor bir mankenin

tıkanıyor duman ve sönüyor sigara;

beyaz gömlek emiyor kanı

mürekkep emer gibi kurutma kâğıdı,

müzik sesi kesiliyor, sesler duyulmuyor artık;

yavaş yavaş kararıyor boşluk: Güneş alan bir fotoğraf kâğıdı.

Sırtüstü yatmış, gözleri tavanı delip geçiyor,

sesler sızıyor duvardan, kapı altlarından, pencereden –

ama pencere yok: Yolculuk için uygun bir zaman.

Sf: 210
Kazandın!

böyle yazacak geveze tarihçiler,

çünkü kazanmayla ölümsüzlüğü birbirine karıştırırlar -,

geçeceksin kentin mermer sokaklarından

üç çift küheylanın çektiği savaş arabasında,

alkışlayacaklar seni, “lü-lü” çekecekler,

gül yaprakları serpecekler mağrur başına,

elleri kızaracak erkeklerin

bacak araları ıslanacak bazı kadınların;

bilirler işlerini, kusursuz yaparlar,

aynı çalgıyı daha önce kaç fatihe çaldılar.

Bir imkansız gerek şimdi sana,

tam sırası şimdi yaşlı bir zındığın;

yoksa nasıl bilebilirsin

yengi ile yenilgi hep karışmıştır birbirine,

nasıl gelir biri ve nasıl gider öteki…

Kazandın! Doğru!

istediğin kadar övünebilirsin artık istersen

ve istedikleri kadar övebilirler seni…

Sf: 212
Çünkü inanmadım tek elle, tek kalemle yazılan tarihlere:

İnanmadım hiçbir zaman tütsülü tarih kitaplarına

ki tek elle tek kalemle yazılırlar,

on fersah öteden duyarsın bayat kan kokularını.

Demek:
Sf: 240
Dikkat et, hırpalama onu, ona bağlı yaşamın?…