Madde 70
Aralık 1995
15. Yaş
Okul Aile Birliği’ni duymuşsunuzdur.
Yoksul ve muhtaç ailelerin çocuklarına yardım amacıyla kurulmuş,
kendine hayrı olmayan, üstünkörü bir örgüt.
Motor Meslek Lisesi 1. sınıftayım.
Ablam, Karşıyaka Lisesi’nin son sınıfında okuyor.
Okulu sömürmenin kitabını yazmış, master yapmaya hazırlanıyor.
Bana da bir çakma Adidas çanta vermişti; sevinmiştim.
*
Bir gün dersin ortasında sınıfa bir öğrenci girdi ve elindeki listeyi okumaya başladı:
Altı kişinin arasında ismim okundu. Tam sınıftan çıkıyorduk ki:
Arka sıralardan Serkan bağırdı:
“Oha be, sen nereye? Bir de baban toptancı, yuh artık!”
Sorumlu öğretmen bizi depoda karşıladı.
Eski bir gömlek, yamalı bir okul pantolonu, tozlu bir okul ceketi masaya bırakılmıştı.
İstediğimizi alabilirmişiz… Bu çok sevindirici… Ama ne yapacaktık ki?
Hiçbirimiz öyle çapaçul tipler değildik.
Okula giden bir çocuk, dönemin ortasında, eğer görünmez adam değilse
ve çıplak gezmiyorsa, üstünde müfredat kıyafetleri zaten bulunurdu.
Üstelik masadakilerden bile evlaydı.
Bu nice yardımdır, anlamak mümkün değildi…
Tüm sınıfa rezil edildiğimiz yetmiyor,
bir de altı kişi artık, aynı kaderi paylaşan fakirler olduğumuzu biliyorduk.
Kısa boylu, kızıl saçlı, esprili çocuk Okan, demek o da çok yoksulmuş.
Bundan böyle aklımda hep öyle kalacaktı…
Yardıma muhtaç çocuklara yakıştırdıkları işte buydu.
Bir kelebek kanadı inceliğindeki öğrenci kalbine,
öğretmenlerimizin hassaslığı buydu!..
Bu empatiyi yapamayan, dersini anlamayan çocuğun, anlamadığını nasıl anlayacak?
Saygın kurul Okul Aile Birliği, o an benim için lalettayin bir Okul Ayle Birliyi oluverdi.
*
Sınıf öğretmeni Necati Hoca beni odasına çağırdı.
Adı Peyami Kıyar’dı, ama ablam Necati Hıyar derdi.
Orta yaşlarda, kısa boylu, bıyıklı, iyi yürekli biriydi.
Ablam beni zorla Okul Aile Birliği’ne yazdırmıştı.
Belli aralıklarla öğrencilerin varsıllık tansiyonunu ölçerlerdi.
Odasında çok utangaçtım. Hem fakir, hem öğrenci, hem tembel.
“Babamın durumu çok iyi, şu an toptancılık yapıyor.
Hatta yeni mavi minibüs aldık. Artık bizim durumumuz kötü değil.”
“Emin misin, oğlum. Ablan geçen ay öyle söylememişti…”
“Geçen ay kötüydü ama şu an iyiyiz hocam.”
“O zaman seni Okul Aile Birliği’nden çıkarıyorum.”
Ne birlikmiş aq. Kanarya Sevenler Derneği sanki. 🙂
Bu tür dernekler bana hep komik gelmiştir. Kapısında:
ÜYE OLMAYAN GİREMEZ
yazar. Ve girmeden üye olamazsın.
Babamın toptancı olduğu doğruydu.
Yeni minibüs aldığı da, hatta renginin mavi olduğu da.
Ama Serkan itinin bilmediği bir şey vardı:
Annem babam ayrıydı ve babamın bize beş kuruş faydası yoktu!
Sınıfa dönünce açıklama yapma gereği bile duymadım.
Değmezdi ki… Hem anlatsam da anlamazdı…
Yoksulduk ama çok da yoksun değildik.
Paran varsa insanlar seni tanır, paran yoksa sen insanları tanırsın.
Paraya duyduğum gereksinim, manevi şeylere duyduğumdan fazla değildi.
Bu hayatta gülmemi isteyen tek kişi fotoğrafçıydı, o da parasını istedi.
Doktrin: “- Para önemsizdir.
– Çok parası olanlar için, evet!” – Devlerin Aşkı