Madde 45
Kasım 1989
9. Yaş
Yavuz Amcam
Yavuz amcam başlı başına bir vaka. Anlatmakla bitmeyecek hikayelere teşne.
*
Üç kardeştik. Ablamdan ziyade kardeşimle iyi geçiniyorduk. Aramızdaki bağ kuvvetliydi.
Yavuz amcamla Karşıyaka’da çarşıdan, kırtasiyeye giden o uzun yolda gidiyorduk. Solumuzda zengin Karşıyakalıların daireleri, sağımızda geniş bahçesiyle Çocuk Esirgeme Kurumu.
Bir seyyar satıcıya yanaştık. Amcam ‘baba’ diyerek seyyar satıcının eğilip elini öptü. Amcamın kayınpederiydi. Amcamın birkaç sevgilisi olduğundan, kayınpeder sayısı da aynı oranda yükseliyordu. Ama bunun hangisi olduğunu bilmiyordum. Neyse ki o, bunları pek karıştırmazdı.
Adam kendi çapında köfte ekmek yapıyordu. Yavuz amcam, kendine ve bana yarım köfte ekmek aldı ve ayrıldık. Erkek kardeşim için köfte ekmek istemeye utandım. Amcam adama para falan vermemişti.
Amcam yolda hem ekmeği ısırıyor hem uzun adımlarla yürüyordu. Ben, küçük adımlarla geriden koşuyordum. Karnım açtı, ama ekmeğin yarısını cebime soktum. Amcam birden geri dönüp:
– Hadisene oğlum neden geride kal… diyemeden gözlerini belertip bana baktı ve ekmek ne oldu, düşürdün mü? dedi.
– Yedim, dedim.
– Kendi elindeki ekmeği gösterip, oğlum daha ben yemedim sen nasıl yiyebilirsin?
– O sırada cebimden çıkardığım çeyrek ekmeği gösterip, ben bunu kardeşime ayırdım amca, dedim. Amcamın boğazı düğümlendi ve yutkundu.
– Tamam sen onu ye, kardeşine yine alırız, dedi.
Ben de kalan çeyrek ekmeği sevinerek bitirdim. Aynı duygusallıkla bu olayı yıllarca anneme anlatan amcam, gün sonunda kardeşime başka ekmek almadığını anlatmayı gerekli görmedi.
*
Yusuf Amcam
Yusuf amcam, köydeyken birkaç çocukla bana, koyunlar için biçilen tahılları bir buçuk gün boyunca taşıtmıştı. Karşılığında söz verdiği ücreti ne bana ne komşu çocuklarına ödemedi. Sözünde durmayan birisidir.
Doktrin: “İnsanların size karşı olması diye bir şey yoktur dostlarım, onlar sadece kendilerinden yanadırlar o kadar.” – Charles Bukowski