Bildiğiniz üzere bizim eski patron “Aga” Lpg sektöründe kirişi kırıp erken emeklilik isteyince bize de yol göründü. 1991 Model, kırmızı renkli, Fiat Tipo marka arabamla Özbey amcamın Harmandalı’daki evine teknik konularda konuşmaya gidiyordum…
“Para piyasaları ne durumda?” “Gayrısafi milli hasıla bu yıl kaç çıkacak?” “Borsada en çok kazandıran hisse senetleri hangi şirketlerin?” “Likidite transferi hangi bankadan hangi para birimi ile daha karlı sağlanır?” “En iyi broker stratejistleri hangi plazalarda?” “Ceo nasıl olunur?” gibi konular üzerine beyin fırtınası yapmaya gidiyordum. Özbey amcam Daltonların en küçüğü Joe Dalton’a (Daltonlar’ın abisi) kız kardeşiymişçesine tıpatıp benziyordu. Genelde her akşam “mangalda tavuk ve yarım kiloluk en ucuz bira” ile son bulan gecelerde eve dönerken aklımda günün özeti olarak ancak şunlar kalıyordu:
“Yaw ne yapsak da parayı bulsak ya.” “Millet bi yolunu bulmuş.” “Bu adamlar bu arabalara nasıl piniyor yauw!” serzenişlerinden öteye gidemiyordu… Gece evden ayrılırken amcamın seslenişleri, yanlış kullandığı deyim ve atasözleri hala kulağımda çınlıyordu: “Helal olsun yegen. Aslansın, kaplansın, zebrasın.” “Taşı sıhsan suyunu çıkardırsın. Piriketi tuğlaya dönderirsin. (inşaat sektörel bilgi) “Piyasa çok kalaba; aman dikkat et de s*ki dutma!” “İstesen kendi başına her işi başarırsın amma!.. Sıkar biraz, aha beyle büzük ister. O da sende yoh!”
Ertesi gün amcamın kayınbiraderi Bknz: Taylan adında, zenci derecesinde esmer ve ya*şak bir adamın Evka-5’teki internet cafesini ziyarete gittik. Taylan benle aynı yaşlarda, siyah tenli, küt siyah saçlı yağız bir şopardı.
Ziyaret etkileyiciydi. Kafe çalışıyordu!.. 50 metrekare, 24 bilgisayarlı bu dükkan para basıyordu. Aklımıza yattı. İnternet kafecilik yapacaktık. Yaşam koçu ve Evka-5 internet kafe koordinatörü Taylan Karag*t ile biraz bizinıs (business) konuştuk: “10 bilgisayar, 2 Pileysıteyşın (video oyun konsolu) koyun başlayın.” dedi. “Tamam” dedik. Tamam da nasıl?
Hemen bu olaydan bir hafta sonra 2004 Yılının Ağustos ayında Özbey amcam bana bir dükkan bulduğunu söyledi. Minibüsle marketlere deterjan dağıtımı yapan amcam her sokağı avucunun içi gibi bilir, bir falcının avuç içine bakarak kısmetini anlatacak kadar da piyasa esnaflığını becerirdi.
Çiğli ilçesi Göçmen Mahallesi’nde 104 metrekare büyüklüğünde, zemin kat bir dükkan. İş yeri sahibi Fikret, 50 yaşlarında, saçlarının çoğu dökülmüş, hafif kambur, 175 cm boylarında, sürekli koyu mavi “baba kotu” giyen bir adamdı. Yaşım küçük olduğu için (24) bana bir türlü güvenemiyordu. En son dayanamadım: “Abi dükkanı bana kiraya verirsen yüzünü kara g*tünü dara çıkarmam.” dedim. “Ve bir gün burayı tutan kişi ben olduğum için bana teşekkür edeceksin!” Yüzüme, baktı gözlerime; eskiden kalma öylesine… Belki konuşmam işe yaradı. İşi almıştık. 150 Euro depozito ve bir aylık peşin kira ile dükkanı bize vermeye ikna olmuştu.
Gece neşe içinde eve döndük. Sabah dükkanıma bakmak üzere mahalleye geldiğimde bulamadım. Bıraktığımız yerinde yoktu. Yahu bu taşınmaz değil mi? Araçla bu işi çözemeyeceğimi anlayınca kadınların eşiğinde çiğdem yediği, çay içtiği dar bir sokağa arabamı park ettim. Tüm sokakları yayan olarak taramaya başladım. Dükkanı buldum! Sevinmiştim. Kapalı kepenkleriyle harabeye benzeyen dükkan benim için o an her şeydi. O da ne! Dükkanın karşısında, sol çaprazında cami var. Öyle severim ki camileri!.. Artık ibadetim aksamayacaktı.
Daha sonra karakol ve belediyeden öğrendiğimiz yönetmeliğe göre: Kapıdan kapıya yapılan ölçümlerde okula 100 metre yakına internet cafe açamazsın! Tamam. Cami ibadethane; bu kuralın içinde mi? Göreceğiz…
Anahtarımızı aldık. Olukları yatay çizgili, paslı demir kepenkleri iki elimle birden sıkıca tutup, kırık dizlerimi düzelterek ani yaylanma refleksiyle havaya kaldırdım. Caddeye dökülen eskimiş toz ve havaya savrulan kepenk gıcırtısı!..
İçeri girdim. Taksitle alınmış iki 55 ekran televizyon ve blenderın kankası Ömer’in kredi kartıyla aldığımız iki pileysıteyşın. (Borcumuzu kapatırken ona güzel bir tişört hediye götürmeyi ihmal etmedik.) İlişkimi bitirerek tek celsede boşandığım ve o evden çıkarken yanıma aldığım tek eşyam, bilgisayar. Kardeşimin de bir bilgisayarı, etti iki!.. Benim bilgisayarımın masası boş tv kutusuyken, kardeşiminki daha vahimdi: Evde yıllarca gardırop yerine kullandığımız, içine giysilerimizi yerleştirdiğimiz plastik, kırmızı bir ekmek kasası! 104 metrekare dükkana kafamı çevirerek baktım:
Yerler taş zemin. Duvarlar beyaz badanalı. Bizden önce oturanların tekstil işiyle uğraşmaları nedeniyle her metrede bir “sıvaüstü” priz. Kalın elektrik kabloları. Tavandan sarkan, eski tip ince metal zincirli ne yanmaya ne sönmeye bir türlü karar verememiş, küflü karanlığa göz kırpan uzun beyaz floresan lambalar. Üç metreye varan tavan yüksekliği odanın hacmini de büyütüyordu. Koskoca dükkanda iki tanecik bilgisayar benim için şu anda; “at” adı verilen sadık hayvanın üreme organına konmuş rengarenk bir kelebeği temsil ediyordu…
O sıralar internet kafe soyulma haberleri ardı ardına geliyordu. Sigorta yok! Alarm yok! Dükkanda kalmak zorundaydım. Ben de öyle yaptım. Ama yatak yok!.. Bir gazeteyi açarak yerdeki taş yüzeye birer sıra yerleştirdim. Bir battaniyem vardı. Yarısını altıma, diğer yarısını üstüme örterek hiç yastık kullanmadan uykuya daldım…
Sabah 08:00’de amcamın cam tıkırtısıyla karanlık kepenkler ardında güneşsiz güne uyandım. Bana yemem için kek, içmem için kola, ama en önemlisi de moral ve cesaret getirmişti.
İkiçeşmelik semtindeki en ezik mobilyacıları gezmeye koyulduk. 65 Liraya yayları sırta batan bir çekyatı kaptık. Bir yıl boyunca yeni yatağımdı artık. Daha sonra amcam beni dükkana bıraktı ve gitti… Sonuçta yalnızsındır!..
Mahallenin bebeleri kafemizi doldurmaya başlamıştı. Genelde on beş yaş altı çocuklardı ve çoğu erkekti. Kardeşim MK akşam geldi ve iki bilgisayarı ilk kez ağ kablosu ile birbirine bağladı. O ana dek, Counter Strike oynayan müşterilerden bir çocuk oyunda diğer arkadaşını bulamıyordu. Fakat artık ağ bağlantımız vardı. İnternetimiz hala yok! En ağır oyunları bile kaldıran canavar masaüstü bilgisayarlarımız tek silahımızdı. Benim ana makinem bile yoktu. Bilgisayarların oyun sürelerini kalem-kağıt üzerinde tutuyordum. Ara sıra oyun konsollarına da çocuklar birer ikişer saat oturuyordu. Her iki bölümün de saat ücreti 1 milyon (1 lira) idi.
12 Eylül 2004 Pazar 10 Lira
13 Eylül 2004 P.tesi 8 Lira
14 Eylül 2004 Salı 18 Lira
15 Eylül 2004 Çarş. 23.3 Lira
16 Eylül 2004 Perş. 24.7 Lira
17 Eylül 2004 Cuma 18.1 Lira
18 Eylül 2004 Cmts. 32.85 Lira
19 Eylül 2004 Pazar 39.2 Lira
20 Eylül 2004 P.tesi 20.6 Lira
21 Eylül 2004 Salı 16.5 Lira
22 Eylül 2004 Çarş. 18 Lira
23 Eylül 2004 Perş. 19.35 Lira
24 Eylül 2004 Cuma 18 Lira
25 Eylül 2004 Cmts. 32 Lira
26 Eylül 2004 Pazar 40 Lira
15 Günde 338,6 Lira.
Kimine göre çok kazanmıştık herhalde!.. Günde ortalama 22,5 Lira. Dükkan kirası 275 Lira…
On beş günlük satış ve biriktirdiğimiz tüm paramızla bir bilgisayar almak üzere Çankaya’ya bir bilgisayarcıya geldim. Beğendim bilgisayarı. Bununla üç bilgisayarımız olacaktı. Her ay bir tane bilgisayar almayı hedeflemiştik. Böylelikle on ay tamamlandığında on bilgisayarımız olacaktı. O zaman gerçek bir internet kafe haline gelecektik. Kasaya doğru yürüdüm. Paraları saymaya başladım. Telefonum çaldı. Annem arıyor!. Açtım. “Oğlum!.. Buraya sivil polisler geldi. Ruhsatımız olmadığı için kapatacaklarmış. Şikayet varmış. İhbarı değerlendirmek zorundalarmış.” İçimden bir şeylerin koptuğunu duyumsadım. Telefonu polislerden birine vermesini istedim. Polis telefonda aynı zırvaları tekrarladı. “Biz kapatalım en azından” dedim. “Kendimiz!”
“Bu son sözlerinden sonra Hüseyin, boynunu ilmiğe geçirdi ve ayağının altındaki tabureyi bir-iki tekmeyle devirip, kendi infazını yaptı. İnce dal bedeni boşluğa düştü… İleri geri sallanıp döndü… Deniz ve Yusuf’la bir kez daha buluştu…”
Buna çok takılmıştık. Annem sonraları hep anlatır: “Onlara vermedim anahtarları. Kapıyı kilitledim. Kepengi ben indirdim ve asma kilidi kendim taktım. Onlar mühürleyip çekip gittiler…”Doktrin: “Bazen elimizden geleni fazlasıyla yaparız. Biliyorum; sabredemeyiz ama o an ihtiyacımız olan tek şey yalnızca biraz daha zamandır.” -ck-